Brama Żeglarska
Średniowieczna Brama Żeglarska, chociaż znacznie przekształcona w XIX w., jest jedną z najważniejszych bram dawnego Torunia. To właśnie tutaj, przy dźwięku słynnego dzwonu Tuba Dei, uroczyście witano często przybywających do Torunia polskich królów. To właśnie tutaj rozpoczynała się toruńska Droga Królewska
Lokalizacja:Brama Starego Miasta.
Jedna z trzech do dziś zachowanych bram, jedna z 13 (14) dawnych bram miejskich Torunia. Jej geneza sięga 2. poł. XIII w., tj. okresu przynależności Torunia do państwa krzyżackiego i czasów średniowiecznej świetności Torunia. Zachowała się tylko fragmentarycznie, a jej obecna skromna forma to wynik gruntownej przebudowy - modernizacji systemu obronnego ok. 1823 r., tj. po powtórnym włączeniu Torunia do Królestwa Prus po Traktacie Wiedeńskim. Wtedy to rozebrano jej większą część, pozostawiając tylko ścianę frontową z przejazdem. Podobnie uczyniono z Bramą Łazienną.
Jednocześnie jest to jedna z 4 bram wodnych, tj. prowadzących na nadwiślańskie nabrzeże portowe. Stoi u wylotu ul. Żeglarskiej.
W przeszłości pełniła ważną rolę i funkcje reprezentacyjne; tutaj ceremonialnie witano najdostojniejszych gości, w tym niemal wszystkich królów polskich, odwiedzających Toruń (zobacz: Królowie polscy w Toruniu). Tutaj rozpoczynała się toruńska Via Regia (Droga Królewska). Pierwszym z królów zapoczątkowującym wizyty królewskie w Toruniu był Władysław Jagiełło, który odwiedził Toruń w 1404 i 1410 r.
Po przejściu przez bramę każdorazowo królowie udawali się na mszę św. do kościoła Świętojańskiego i dalej do Ratusza Staromiejskiego, gdzie rezydowali w Sali Królewskiej. Zwyczaj taki utrzymał się do XVIII w. Jedynie Jan Kazimierz z królową Ludwiką Marią wjechali uroczyście konno z orszakiem do Torunia przez Bramę Starotoruńską.
W średniowieczu na nabrzeżu portowym przed Bramą znajdowały się ramy sukienne do wykańczania sukna flandryjskiego (zobacz: Jak powstały toruńskie sukiennice).
W średniowieczu na nabrzeżu portowym przed Bramą znajdowały się ramy sukienne do wykańczania sukna flandryjskiego (zobacz: Jak powstały toruńskie sukiennice).
