Perła uzdrowisk w Polsce to oczywiście Ciechocinek, założony w 1836 r., z tężniami wzniesionymi w połowie XIX w. W Ciechocinku eklektyczna, kurortowa zabudowa w otoczeniu parku zdrojowego każdemu doda sił. Uzdrowisko Ciechocinek słynie też z produkcji wód mineralnych: Krystynka i Ciechocinka oraz napojów smakowych i soli jadalnej na bazie naturalnych surowców zdrojowych.

 

Historia uzdrowiska sięga prawdopodobnie VIII lub IX w. Zakłada się, że właśnie wtedy na terenach obecnego Ciechocinka powstała prasłowiańska osada Słońsk. W późniejszych wiekach, już w czasie istnienia państwowości polskiej, w Słońsku powstały warzelnie soli. Osada została prawdopodobnie zniszczona przez powódź w XIII w. Mała mieścina Ciechocinek, zlokalizowana w bezpośrednim sąsiedztwie Słońska, zaczęła rozkwitać na przełomie XVI i XVII w. wraz z napływem niderlandzkich osadników. Duże źródła solanki odkryto tuż po I zaborze Polski – poszukiwania nowych złóż rozpoczęto po zagarnięciu przez Austrię żup solnych w Wieliczce i Bochni. Pierwsze dwie tężnie powstały w latach 1824-29, w czasie, gdy Ciechocinek wchodził w skład Królestwa Polskiego. W 1830 r. w Ciechocinku powstała pierwsza warzelnia, aczkolwiek w jej uruchomieniu przeszkodził wybuch powstania. Sześć lat później miejscowe solanki zaczęto wykorzystywać w celach leczniczych, do miejscowości przybyli pierwsi kuracjusze i tak zrodziło się uzdrowisko Ciechocinek. Pod koniec XIX wieku uzdrowisko stało się największą i najmodniejszą tego typu miejscowością w Polsce.

 

W mieście praktycznie nie ma przemysłu, znajdują się tu m.in. szpitale uzdrowiskowe, sanatoria, prewentorium, ośrodki wypoczynkowe (wczasowo-turystyczne), zakłady przyrodolecznicze, pijalnia wód mineralnych, hotele, restauracje, warzelnia soli. Część uzdrowiskowa bogata jest w zieleń parków, skwerów, kwietników i dywanów kwiatowych. Co roku przyjeżdża wielu kuracjuszy i turystów. Podstawą rozwoju są wody lecznicze: chlorkowo-sodowe, bromkowe, jodkowe, żelaziste, borowe, które pochodzą z licznych na tym terenie źródeł solankowych.

 

W północnej części uzdrowiska znajduje się Park Zdrojowy, założony w 1875-1876 r. w stylu krajobrazowym z licznymi gatunkami drzew i krzewów (także egzotycznymi) jego projektantem i twórcą był Hipolit Cybulski. W parku rosną m.in. kłęk kanadyjski, korkowiec amurski, miłorząb dwuklapowy. Ciechocinek posiada również oryginalny rezerwat florystyczny – stanowisko słonorośli (m.in. soliród zielny, mlecznik nadmorski, aster solny) ujęte od 1962 roku w 1,88 ha rezerwatu Ciechocinek w pobliżu tężni III. Centrum Ciechocinka upiększa naturalne inhalatorium fontanna „Grzybek”. Wodotrysk kryje głęboki na 414 metrów odwiert solanki, z którego woda pompowana jest do ustawionych w podkowę tężni. Tryskająca woda fontanny wzbogaca powietrze w działające leczniczo cząsteczki jodu.

 

W Ciechocinku, w czasach II Rzeczypospolitej, miał rezydencję prezydent Ignacy Mościcki, a w XIX wieku była warzelnia soli. Dziś w zabytkowym budynku warzelni otwarto fitness-club. Ale nie taki zwykły, dzisiejszy ze sztangami i stacjonarnym rowerkiem. W ciechocińskim fitness-clubie są aparaty do gimnastyki z początku XX stulecia.

 

Uzdrowisko nizinne Ciechocinek oferuje kuracjuszom bardzo łagodny klimat, dlatego polecane jest w szczególności dla osób, które są wrażliwe na zmiany pogody i mają problemy z aklimatyzacją w nowym miejscu. Lokalny klimat uzdrowiska charakteryzuje się wysoką przeciętną temperaturą w ciągu roku (7,9 stopni Celsjusza), stosunkowo dużym nasłonecznieniem (prawie 1500 godzin w skali roku), niewielką sumą opadów, niewielką wilgotnością i słabymi wiatrami. Dni z tak zwanym komfortem klimatycznym stanowią 41% wszystkich dni w ciągu roku.

 

Ciechocinek jest jednym z najsłynniejszych polskich uzdrowisk, leży ok. 25 km na południe od Torunia, na terenie Kujaw, niedaleko autostrady A1. Centrum miasta Ciechocinka rozbudowało się w obrębie pasa piaszczystych wzniesień wydmowych sięgających 55 m n.p.m.
Miasto liczy ok. 10 tysięcy mieszkańców i zajmuje powierzchnię 15,26 km kw.