Ulica św. Katarzyny
Ta 95-metrowej długości ulica jest jedną z najważniejszych ulic Nowego Miasta Torunia. Łączy Rynek Nowomiejski z placem św. Katarzyny. Wytyczona została wraz z całym układem urbanistycznym Nowego Miasta Torunia w 1264 r.
Ulica znajdowała się na osi głównego szlaku komunikacyjnego ze Starego Miasta do Golubia, na Mazowsze i dalej na Ruś (zobacz: Toruń: Hanzeatyckie emporium) i zawsze należała do najbardziej cenionych i zamożnych ulic nowomiejskich. Niegdyś zamknięta była gotycką Bramą św. Katarzyny, zburzoną w 1884 r.
Nazwę swą wywodzi od średniowiecznego kościoła św. Katarzyny, usytuowanego na zewnątrz miasta, w pobliżu Bramy św. Katarzyny.
Przez Bramę i ulicę wypędzano bydło z obu miast na tzw. Wygon, stąd średniowieczna nazwa ulicy Bydlęca.
Zawsze aż do połowy XVII w. ulicę zamieszkiwali najbogatsi w Nowym Mieście karczmarze-piwowarzy. Ich liczba aż do tego czasu nawet rosła, np. w 1640 r. 13 tutejszych działek zajmowali piwowarzy. W Nowym Mieście Toruniu już w XV w. piwowarzy należeli do najbogatszych mieszczan i wchodzili w skład elity rządzącej miastem (zobacz: Browary i piwo toruńskie w okresie przedrozbiorowym).
W drugiej połowie XVII w. grupą dominującą w miejsce ubożejących piwowarów stali się kupcy.
Dziś najbardziej charakterystycznym budynkiem tej ulicy jest okazały i bogato zdobiony tzw. Dom Prasy lub Kamienica Pod Gutenbergiem (nr 4), wzniesiona w 1905 r. jako nowa siedziba drukarni i redakcja gazety "Thorner Presse" (zobacz: Dawne czasopisma toruńskie). Na fasadzie widoczna jest naturalnej wielkości rzeźba przedstawiająca Jana Gutenberga, a na wykuszu podtrzymywane przez anioły herby miasta. W okresie międzywojennym mieściła się tu Drukarnia Toruńska. Natomiast po II wojnie światowej siedzibę miały tu znane Zakłady Graficzne w Toruniu.
W architekturze ulicy generalnie dominują neostyle, wyróżnia się jej północno-zachodnia (parzysta) pierzeja. Stoją tu kamienice, których fasady zdobione sa charakterystycznymi dla przełomu XIX i XX w. motywami neogotyckimi, neorenesansowymi, neobarokowymi.
Z kolei kamienice przeciwnej pierzei są uboższe w ornamenty, ale za to starsze.
Pod nr 2 (na rogu z ul. Szumana) stoi dom XVII-wieczny przebudowany w 1836 r. na przytułek dla ubogich i starców.
