Historyczne wnętrza Ratusza Staromiejskiego

Najbardziej interesującym dowodem historycznego rozwoju i nawarstwień architektonicznych budynku toruńskiego Ratusza Staromiejskiego są jego wnętrza, pochodzące z różnych epok. Ogólny rozwój Torunia oraz jego upadek skutkowały kolejnymi rozbudowami w XIV i XVII w. oraz odbudowami ze zniszczeń w XVIII i XIX w.
Bogacące się na pośrednictwie handlowym toruńskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich zdobieniu na początku XVII w. udział brali wybitni twórcy sztuki. Ratusz Staromiejski miał stanowić reprezentacyjną siedzibę władz miejskich i jednocześnie poprzez formy architektoniczne oraz wymowną symbolikę bogatego zdobnictwa miał wyrażać idealne miasto rządzone w sposób światły i sprawiedliwy, czego najpełniejszym wyrazem był bogaty wystrój Sali Rady. Ponadto w rozbudowanym gmachu miały zmieścić się urzędy miejskie wprowadzone w związku z poszerzeniem samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego (Reformatio Sigismundi) w 1523 r., a mieszczące się dotąd w Ratuszu Nowomiejskim. Wtedy najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro (piano nobile). Mieściło ono najważniejsze sale Ratusza czyli wspomnianą Salę Rady (zwaną wtedy Senatem Republiki Toruńskiej), Salę Wety, Trzeciego Ordynku, Kamlarii, Kancelarii oraz reprezentacyjną Salę Wielką, pełniącą funkcje podobne jak sale audiencjonalne z siedzibach możnowładców.