Most im. inż. Ernesta Malinowskiego
Dziś most ten daleki jest od swej dawnej świetności. Upadek jego rozpoczął się wraz z włączeniem Torunia do II Rzeczypospolitej w 1920 r. (zobacz: Polska odzyskuje Pomorze), następnie zniszczeń dokonano w latach 50. XX w., a w naszych czasach pozbawiony opieki remontowej dalej popada w dewastację.
Funkcje mostu na Wiśle w Toruniu zbudowanego przywilejem króla Jana Olbrachta (zobacz: Most króla Jana Olbrachta) przejął wybudowany w latach 1870-1873 istniejący do dziś stalowy most kolejowy, pierwotnie przystosowany także do ruchu kołowego i pieszego. Most ten był uważany za jedno z najwybitniejszych dzieł sztuki inżynierskiej na terenie ówczesnych Niemiec.
Był ważnym elementem XIX-wiecznej Twierdzy Toruń.
Był ważnym elementem XIX-wiecznej Twierdzy Toruń.
Most powstał jako element linii kolejowej na trasie Poznań - Toruń - Istenburg, pomiędzy dworcami Toruń Główny i Toruń Miasto.
Rozbiórka wież i ornamentów
Od 1877 r. most wyposażony był w neogotyckie, wysokie na 20 m baszty z obu stron (przyczółków), które ozdobione były czterema figurami wysokości 2,8 m: mistrzów krzyżackich (wielkiego Hermana von Salza i krajowego Hermana Balka na prawym - pomorskim - brzegu) i władców Niemiec (cesarza Wilhelma I i króla Fryderyka II na lewym - kujawskim - brzegu) oraz czterema płaskorzeźbionymi scenami z krzyżackiej i pruskiej przeszłości Torunia (wkroczenie wojsk pruskich do Torunia w 1793 r. - pod posągiem Fryderyka Wielkiego, postępy niemieckiej kultury i cywilizacji – pod postacią Wilhelma I, założenie miasta Torunia przez Krzyżaków – pod figurą Hermanna Balka, natomiast pod rzeźbą Hermanna von Salzy – scena nawracania pogańskich Prusów); wyobrażenia te - jako symbole niemieckiego panowania usunięto po włączeniu Torunia do II Rzeczypospolitej w 1920 r. Wysokie wieże natomiast znacznie obniżono w latach 50. XX w. W takiej zredukowanej formie pozostały do dziś.
Od 1877 r. most wyposażony był w neogotyckie, wysokie na 20 m baszty z obu stron (przyczółków), które ozdobione były czterema figurami wysokości 2,8 m: mistrzów krzyżackich (wielkiego Hermana von Salza i krajowego Hermana Balka na prawym - pomorskim - brzegu) i władców Niemiec (cesarza Wilhelma I i króla Fryderyka II na lewym - kujawskim - brzegu) oraz czterema płaskorzeźbionymi scenami z krzyżackiej i pruskiej przeszłości Torunia (wkroczenie wojsk pruskich do Torunia w 1793 r. - pod posągiem Fryderyka Wielkiego, postępy niemieckiej kultury i cywilizacji – pod postacią Wilhelma I, założenie miasta Torunia przez Krzyżaków – pod figurą Hermanna Balka, natomiast pod rzeźbą Hermanna von Salzy – scena nawracania pogańskich Prusów); wyobrażenia te - jako symbole niemieckiego panowania usunięto po włączeniu Torunia do II Rzeczypospolitej w 1920 r. Wysokie wieże natomiast znacznie obniżono w latach 50. XX w. W takiej zredukowanej formie pozostały do dziś.
Widok z 1914 r.
W wieżyczkach znajdowało się pomieszczenie dla wartowników mostowych, a także zejście w dół filara do komór minowych (w razie potrzeby wysadzenia mostu).
Most mieścił jeden tor kolejowy, wąską jezdnię i chodnik dla pieszych. Po wybudowaniu w 1934 r. mostu im. Piłsudskiego most kolejowy zamknięto dla ruchu pieszego i samochodowego, a w miejscu tym ułożono drugi tor kolejowy. W ten sposób funkcjonuje do dziś.
Most został zniszczony przez wycofujących się Polaków na początku II wojny światowej, we wrześniu 1939 r. i odbudowany przez Niemców w 1940 r., a następnie zniszczony przez nich w 1945 r. i odbudowany przez Polaków w 1948 r.
Most ten ma długość 996,8 m i od 1999 r. nosi imię Ernesta Malinowskiego, inżyniera kolejnictwa.
