Gotycka rzeźba wykonana w gotyckim stylu pięknym w latach ok. 1390 r. z wapienia marglistego o wys. 1,2 m przedstawia Chrystusa odzianego tylko w opadający z ramion bogato fałdowany czerwony płaszcz królewski. Przebitymi dłońmi wskazuje na głęboką przebitą ranę w swym boku. Na twarzy rysuje się ból, co podkreśla zmarszczone czoło.

Obecna korona cierniowa została pochodzi z okresu nowożytnego.

Pierwotnie rzeźba stanowiła część nastawy ołtarza Korony Cierniowej stojącego przy wschodniej ścianie nawy południowej. W czasach, kiedy kościół Świętojański użytkowali jezuici ołtarz ten w ok. poł. XVII stanął w kaplicy św. Barbary. Do dziś zachowała się tylko stojąca w tejże kaplicy, na barokowej konsoli między oknami figura.

Rzeźba jest bardzo dobrym artystycznie przykładem tzw. gotyku pięknego z wpływami sztuki czeskiej.

Późnogotycka rzeźba wykonana w latach ok. 1510-1520 z drewna iglastego, o wys. 1,26 m przedstawia Chrystusa obnażonego, przepasanego w biodrach tylko obficie fałdowanym perizonium. Twarz ma skupiony, spokojny wyraz, głowa zwieńczona koroną cierniową.

Nie jest znana precyzyjnie pierwotna lokalizacja tej rzeźby w kościele, wiadomo, że na pocz. XX w. była przechowywana w zakrystii kościoła Świętojańskiego.

Stylistyka tej rzeźby nawiązuje do westfalsko-niderlandzkich źródeł artystycznych.