Łakoma Góra

 

Obecnie z dawnej Łakomej Góry pozostał jedynie nieznaczny fragment północnego jej stoku. Góra Łakoma była naturalnym wzniesieniem wydmowym, której szczyt znajdował się w miejscu obecnego boiska po wschodniej stronie Stadionu Miejskiego MOSiR (zobacz pkt. 10 na mapie). Góra stanowiła niegdyś element większych obszarów wydmowych w północnej i zachodniej części Torunia (zobacz: Góry toruńskie). Ostatnio ponownie ścięto fragment łagodnego zbocza poszerzając ul. Szosę Chełmińską w 2014 r. do monstrualnych rozmiarów miejskiej drogi szybkiego ruchu (zobacz: Masowa zagłada historycznego Przedmieścia Chełmińskiego).
Obecnie pozostałość po Łakomej Górze zlokalizowana jest na Przedmieściu Chełmińskim pod adresem ul. Szosa Chełmińska 75A. Prowadzi tu bezimienna droga, którą przecież mogliby nazwać np. ul. Łakoma Góra dla upamiętnienia historycznego miejsca, dziś już zanikającego, a właściciwie nie funkcjonującego w świadomości torunian wcale.

 

Po raz pierwszy Łakomą Górę wymienił Karl Gotthelf Praetorius (1763-1832), toruński burmistrz i historyk, w swoim publikowanym w 1832 r. opisie Torunia (Topographisch-historisch-statistische Beschreibung der Stadt Thorn). Po 1821 r. przeniesiono tutaj siedzibę kata miejskiego, mieszkającego dotąd na Nowym Mieście na końcu ul. Wysokiej przy murach miejskich. Tu od teraz kat wykonywał zasądzone kary. Ostatnim katem na Górze Łakomej był niejaki Fischer, a następnie tereny te (między ob. ul. Grunwaldzką, Bema, Szosą Chełmińską) znalazły się w rękach rodziny Liedtke; August Liedtke był rakarzem i w 1896 r. oraz 1906 r. zbudował zachowane tu do dziś budynki. Jeszcze w okresie międzywojennym miejsce to nazywano rakarnią i zwożono tu padlinę z miasta. Ostatecznie funkcję tę zniesiono w latach 70. XX w.

Inne zabytkowe budynki zbudowane w końcu XIX w. przez członków rodziny Liedtke w najbliższej okolicy (ul. Szosa Chełmińska 69, 71, 81) nie zachowały się - ustąpiły w 2015 r. niestety miejsca poszerzanej arterii.

 

Wspomniane zabudowania rakarni na Górze Łakomej, powstałe w końcu XIX w. (1896 r.) i na pocz. XX w. (1906, 1908 r.) są obecnie własnością miasta. W 2019 r. wykwaterowano mieszkańców. Od tego czasu opuszczone budynki niszczeją pastwione przez wandali. Władze miasta planują zorganizować tu ośrodek kultury i rekreacji, przeznaczony dla organizacji pozarządowych, w tym TKKF.