Kamienica ul. Szeroka 40
Kamienica na zrębie gotyckim z XIV w., następnie modernizowana w XVII w. - z tego okresu pochodzi renesansowo-barokowa fasada bez szczytu; obecny skromny szczyt klasycystyczny pochodzi z kolejnej przebudowy, z 2. poł. XIX w.
W elewacji wyróżniają się duże połacie okien, które są niemal zlicowane z płaszczyzną fasady oraz mają gęsty, równomierny i symetryczny podział szprosami. To jeden z nielicznych przykładów pozostałości charakterystycznego dla dawnego Torunia wyglądu ulic i elewacji kamienic.
Jak większość kamienic toruńskich tak i ta była drastycznie przebudowana w XIX w. Niegdyś była typowym toruńskim budynkiem trójtraktowym, składającym się z trzech części: przedniej, środkowej i tylnej. W części środkowej od średniowiecza znajdowały się schody na piętra i kuchnie, które w drugiej połowie XIX w. zostały przeniesione do oficyny - tylnej części budynku. Trakt środkowy zlikwidowano, a stropy pomieszczeń przykryto sufitami z dekoracją sztukatorską.
Na parterze od frontu pomieszczenie dawnej wysokiej sieni z charakterystycznymi ściennymi wnękami łukowymi.
W elewacji wyróżniają się duże połacie okien, które są niemal zlicowane z płaszczyzną fasady oraz mają gęsty, równomierny i symetryczny podział szprosami. To jeden z nielicznych przykładów pozostałości charakterystycznego dla dawnego Torunia wyglądu ulic i elewacji kamienic.
Jak większość kamienic toruńskich tak i ta była drastycznie przebudowana w XIX w. Niegdyś była typowym toruńskim budynkiem trójtraktowym, składającym się z trzech części: przedniej, środkowej i tylnej. W części środkowej od średniowiecza znajdowały się schody na piętra i kuchnie, które w drugiej połowie XIX w. zostały przeniesione do oficyny - tylnej części budynku. Trakt środkowy zlikwidowano, a stropy pomieszczeń przykryto sufitami z dekoracją sztukatorską.
Na parterze od frontu pomieszczenie dawnej wysokiej sieni z charakterystycznymi ściennymi wnękami łukowymi.
Wewnątrz w tylnej części parteru - w dawnej izbie traktu tylnego - odsłonięto bardzo cenny, bogato zdobiony strop belkowy z doskonałą i bogatą polichromią manierystyczną z ok. 1600 r., przedstawiającą m.in. portrety czterech ewangelistów oraz wielorakie sceny z życia codziennego, z polowania, z ogrodu, a nawet z bajek, a także motywy nawiązujące do sztuki gotyckiej - muzyki i plastyki.
Wizerunki św. Mateusza, św. Łukasza i św. Jana to prawdopodobnie portrety osób współczesnych malarzowi, natomiast św. Marek przedstawiony jest w tradycji biblijnej.
Na pierwszym piętrze sufity z girlandami sztukatorskiej roboty, XIX w.
Wizerunki św. Mateusza, św. Łukasza i św. Jana to prawdopodobnie portrety osób współczesnych malarzowi, natomiast św. Marek przedstawiony jest w tradycji biblijnej.
Na pierwszym piętrze sufity z girlandami sztukatorskiej roboty, XIX w.
