Samuel Thomas Sömmerring

Urodził się w kamienicy przy Rynku Staromiejskim 33, dziś będącej w zubożonej formie kamienicy czynszowej wielomieszkaniowej, powstałej z przekształcenia po 1844 r. z patrycjuszowskiej kamienicy barokowej (pocz. XVIII w.), sięgającej początkami średniowiecza.
Jedyną formą upamiętnienia jest tablica pamiątkowa na fasadzie.
Jedyną formą upamiętnienia jest tablica pamiątkowa na fasadzie.
Dzięki swoim zasługom naukowym, co za tym idzie sławie, a także różnorodnością zainteresowań, można uznać Sömmerringa za jednego z najwybitniejszych torunian wszechczasów. Urodził się w Toruniu, mieście, które wtedy chociaż dalekie od dawnej świetności, i tak wyróżniało się zdecydowanie na korzyść wśród podupadłych miast Rzeczypospolitej; Toruń tego okresu nadal był liczącym się ośrodkiem naukowym i kulturalnym oraz posiadał szerokie uprawnienia samorządowe i quasi autonomiczne, decydujące o jego znaczeniu (zobacz: Królowa Wisły: Toruń w czasach świetności).
Sömmerring był synem lekarza miejskiego, Johanna Thomasa i Reginy z domu Geret - córki pastora. Asystując przy sekcjach zwłok wykonywanych przez ojca zainteresował się medycyną i anatomią ludzkiego ciała, co wpłynęło na przyszłe jego osiągnięcia. Ukończył toruńskie Gimnazjum Akademickie i w wieku 19 lat pod wpływem ojca medyka wybrał się na studia medyczne do Getyngi, gdzie po czterech latach otrzymał dyplom doktora medycyny na podstawie rozprawy na temat anatomii mózgu ludzkiego (wykazał w niej m.in. innymi, że - wbrew dotychczasowemu stanowi wiedzy - w mózgu bierze początek 12, a nie 10, par nerwów czaszkowych). Praca ta przyniosła mu rosnące uznanie w świecie naukowym. Dwa egzemplarze z dedykacją autorską (jeden dla biblioteki gimnazjalnej, drugi dla swego krewnego - Samuela Luthera Gereta) znajdują się w Książnicy Kopernikańskiej w Toruniu.
Po studiach odbył podróż naukową do Holandii i Anglii, gdzie poznał m.in. Georga Forstera, przyszłego wybitnego pisarza. W wieku 25 lat został wykładowcą anatomii i chirurgii w Collegium Carolinum w Kassel, a po pięciu latach przeniósł się do Moguncji, gdzie wykładał anatomię i fizjologię na miejscowym uniwersytecie. Tam też, poczynając od 1791 roku, zaczął wydawać swe główne dzieło - 5-tomowy podręcznik anatomii ciała ludzkiego, który na długie lata stał się podstawowym podręcznikiem dla adeptów medycyny.
Po studiach odbył podróż naukową do Holandii i Anglii, gdzie poznał m.in. Georga Forstera, przyszłego wybitnego pisarza. W wieku 25 lat został wykładowcą anatomii i chirurgii w Collegium Carolinum w Kassel, a po pięciu latach przeniósł się do Moguncji, gdzie wykładał anatomię i fizjologię na miejscowym uniwersytecie. Tam też, poczynając od 1791 roku, zaczął wydawać swe główne dzieło - 5-tomowy podręcznik anatomii ciała ludzkiego, który na długie lata stał się podstawowym podręcznikiem dla adeptów medycyny.
W tymże roku odkrył tzw. żółtą plamkę - część siatkówki oka zbudowaną z elementów światłoczułych, odpowiedzialnych za ostrość widzenia.
Odkrył także istotę czarną w pniu mózgu, opisał skrzyżowanie nerwów wzrokowych oraz szyszynkę.
Chociaż zajmował się w przede wszystkim anatomią narządów zmysłu, to zakres zainteresowań i pasji badawczych Sömmerringa był bardzo rozległy.
Sömmerring jako pierwszy wskazał na różnice między budową kośćca kobiety i mężczyzny. Uważa się, że to właśnie Sömmerring po raz pierwszy w 1795 roku zwrócił uwagę na związek pomiędzy paleniem tytoniu a częstym powstawaniem raka dolnej wargi u palaczy fajek. W tym samym roku publicznie wypowiedział swoje wątpliwości na temat kary śmierci przez ścięcie gilotyną; uważał, że głowa (mózg) jeszcze chwilę po śmierci żyje i odczuwa cierpienie.
W 1796 roku w Królewcu Sömmerring opublikował głośną książkę pt. "O organie duszy", w której twierdził, że siedzibą duszy jest mózg i płyn mózgowo-rdzeniowy. Po tej publikacji otrzymał liczne oferty objęcia posad renomowanych uniwersytetów. Przeniósł się jednak w 1805 roku do Monachium, do Bawarskiej Akademii Nauk. Tutaj zajął się bliżej fizyką i peleontologią - w tej dziedzinie jako pierwszy dokonał rekonstrukcji wyglądu latającego gada - pterodaktyla, uznając go za gatunek nietoperza.
Sömmerring jako pierwszy wskazał na różnice między budową kośćca kobiety i mężczyzny. Uważa się, że to właśnie Sömmerring po raz pierwszy w 1795 roku zwrócił uwagę na związek pomiędzy paleniem tytoniu a częstym powstawaniem raka dolnej wargi u palaczy fajek. W tym samym roku publicznie wypowiedział swoje wątpliwości na temat kary śmierci przez ścięcie gilotyną; uważał, że głowa (mózg) jeszcze chwilę po śmierci żyje i odczuwa cierpienie.
W 1796 roku w Królewcu Sömmerring opublikował głośną książkę pt. "O organie duszy", w której twierdził, że siedzibą duszy jest mózg i płyn mózgowo-rdzeniowy. Po tej publikacji otrzymał liczne oferty objęcia posad renomowanych uniwersytetów. Przeniósł się jednak w 1805 roku do Monachium, do Bawarskiej Akademii Nauk. Tutaj zajął się bliżej fizyką i peleontologią - w tej dziedzinie jako pierwszy dokonał rekonstrukcji wyglądu latającego gada - pterodaktyla, uznając go za gatunek nietoperza.

W 1820 r. wrócił do Frankfurtu nad Menem, gdzie aż do śmierci zajmował się porównywaniem anatomii zwierząt kopalnych i obserwacją plam na słońcu.
W 1828 r. obchodził jubileusz 50-lecia doktoratu. Było to świętowane przez cały europejski świat naukowy, który uznawał Sömmerringa za największego anatoma XVIII-XIX w.
Nie zapomniał o rodzinnym mieście - w 1827 roku podarował swojej szkole (Gimnazjum Toruńskiemu) zestaw przyrządów fizycznych, książki i akwarele; część z tych zbiorów przechowywana jest do dziś w Książnicy Kopernikańskiej.
Nie zapomniał o rodzinnym mieście - w 1827 roku podarował swojej szkole (Gimnazjum Toruńskiemu) zestaw przyrządów fizycznych, książki i akwarele; część z tych zbiorów przechowywana jest do dziś w Książnicy Kopernikańskiej.