Wille stylu dworkowego w Toruniu

 

Po okresie zaborów i po powrocie Rzeczypospolitej do Torunia w 1920 r. (zobacz: Polska odzyskuje Pomorze) w latach 20. XX w. pojawiają się w Toruniu budynki nawiązujące do "stylu stanisławowskiego" - dworkowego, w ujęciu barokowo-klasycystycznym. Ta architektura to wyraz poszukiwania polskiego stylu narodowego w nowym czasie po odzyskaniu niepodległości; odnosi się ona w dużej mierze do formy dawnych staropolskich szlacheckich dworków ziemiańskich, co symbolizować miało nawiązanie do złotego wieku Rzeczypospolitej szlacheckiej. Czerpano więc z takich charakterystycznych elementów jak: ganek z kolumnowym portykiem wspartym na dwóch lub czterech kolumnach, łamany dach polski, alkierze; całości dopełniały białe, tynkowane ściany i pokrycie dachowe z gontu albo dachówki.
Budynki takie powstawały w tym czasie w różnych dzielnicach Torunia, najwięcej na Przedmieściu Bydgoskim, chociaż z historyczną architekturą Torunia nie korespondują i są obce względem jego dziedzictwa.