Flaga Torunia, Chorągiew Torunia
Mocą Statutu Miasta z 1999 r. zostały Toruniowi przywrócone symbole i insygnia władzy miejskiej. Barwami Torunia są kolory biały i niebieski. Dwa poziome pasy w tych kolorach składają się na flagę miasta.
W połowie długości płachty flagi znajduje się herb Torunia. Stosunek wysokości herbu do szerokości flagi wynosi 1:2.
Po raz pierwszy barwy błękit i biel pojawiły się w oficjalnych symbolach Torunia dopiero w końcu XVIII w. i stosowane były dalej w czasach zaboru niemieckiego (pruskiego), a źródło ich użycia i pochodzenie nie jest precyzyjnie wyjaśnione. Być może tradycja tych barw wywodzi się od barw chorągwi dzielnicy (kwartału) Starotoruńskiej, będącej od 1600 r. jedną z 11 dzielnic Torunia. Pierwotnie bowiem barwami Torunia były biel i czerwień, co było bezpośrednim nawiązaniem do barw hanzeatyckiej Lubeki (zobacz: Toruń: Hanzeatyckie emporium).
Dzisiejsza Chorągiew Torunia po jednej stronie jest również biało-niebieska. Na kwadratowym płacie, którego bok liczy 100 cm, umieszczono herb miasta oraz napisy: "Miasto Toruń" i przetłumaczone na polski zawołanie "Przetrwam" ("Durabo").
Odwrotna strona chorągwi jest w kolorze szkarłatnym. Znajduje się na niej złota w czarne plamy salamandra, otoczona płomieniami. Pod nią znajduje się łaciński napis "Durabo".
Jest to nawiązanie do jednej z najstarszych chorągwi wojska toruńskiego, pochodzącej z 1526 roku. Wtedy to na przeglądzie wojsk Prus Królewskich pod Kowalewem Pomorskim sztandar taki odnotowany został po raz pierwszy.
Salamandra plamista widniejąca od niemal 500 lat w chorągwi Torunia wywodzi się z mitycznej salamandry ognistej. Od starożytności wierzono, że płaz ten ma moc gaszenia ognia. Mówi o tym Pliniusz starszy w jednym ze swoich dzieł, Historii Naturalnej, powołując się m.in. na wcześniej o tym wspominającego Arystotelesa.
XIII-wieczny Bestiariusz Ashmole’a opisuje, że „Salamandra żyje pośród płomieni, które ani nie trawią jej ciała, ani nie zadają jej bólu. Nie tylko nie płonie, lecz sama gasi ogień”.
Wcześniej na odporność salamandry na ogień powoływał się św. Augustyn. Późniejsi komentatorzy Biblii, całkiem odmiennie niż Augustyn, uznawali rzekomą ognioodporność zwierzęcia za oznakę prawości i sprawiedliwości.
XIII-wieczny Bestiariusz Ashmole’a opisuje, że „Salamandra żyje pośród płomieni, które ani nie trawią jej ciała, ani nie zadają jej bólu. Nie tylko nie płonie, lecz sama gasi ogień”.
Wcześniej na odporność salamandry na ogień powoływał się św. Augustyn. Późniejsi komentatorzy Biblii, całkiem odmiennie niż Augustyn, uznawali rzekomą ognioodporność zwierzęcia za oznakę prawości i sprawiedliwości.
Oczywiście chorągiew Torunia z salamandrą w płomieniach i dewizą Durabo nie była pierwszą.
Jan Długosz w "Banderia Prutenorum" z 1448 r. opisuje chorągiew Torunia zdobytą przez wojsko króla Władysława Jagiełły podczas bitwy pod Grunwaldem i zawieszoną na katedrze wawelskiej. Według rysunku i opisu tego kronikarza Toruń miał "za godło zamek z trzema wieżami barwy czerwonej, bramę czarną z podwojami otwartymi barwy żółtej w polu białym".
Po utracie w 1410 r. tej chorągwi Toruń zapewne wykonał nową. Nie ma jednak o tym znanych informacji archiwalnych. Najpewniej jednak była to chorągiew z takim samym motywem.
Dopiero przywilej stosowania czerwonego koloru wydany dla Torunia w 1506 r. przez króla Aleksandra Jagiellończyka spowodować musiał decyzję o sprawieniu nowej, już czerwonej chorągwi z salamandrą.
Dopiero przywilej stosowania czerwonego koloru wydany dla Torunia w 1506 r. przez króla Aleksandra Jagiellończyka spowodować musiał decyzję o sprawieniu nowej, już czerwonej chorągwi z salamandrą.
Oprac. Arkadiusz Skonieczny, data publikacji: 01-05-2020
Powrót do:
