Kamienica plac św. Katarzyny 5

 

To jeden z nielicznych w Toruniu przykładów neobaroku francuskiego, zbudowany w 1897 r. Budynek jest narożny, posiada 9-osiową rytmiczną elewację od strony placu św. Katarzyny oraz mniejszą, 2-osiową od strony ulicy św. Katarzyny. Naroże kamienicy jest ścięte i zwieńczone trójelewacyjną kondygnacją wyrastającą ponad pozostałe części kamienicy, nadającą dodatkowego szczególnego monumentalizmu, podkreślającą też położenie budynku u zbiegu dwóch pierzei - reprezentacyjnego placu oraz głównej ulicy Nowego Miasta; dodatkowo reprezentacyjności tej części budynku dodaje boniowanie I i II piętra elewacji. Całość przykryta jest wysokim dachem z lukarnami, krytym łupkiem.

W elewacji od strony placu umieszczono wejście, które zaakcentowane jest niewielkim ryzalitem. W części dachowej zwieńczony jest on ozdobnym szczytem nawiązującym do barokowym ze ślimacznicami.

Każda kondygnacja oddzielona jest na elewacji gzymsami. Rytmiczności i regularności elewacji nadają pilastry pomiędzy oknami, z czego między oknami II piętra są one podwójne, a między oknami I piętra dodatkowo zdobione sztukateriami w formie splotów roślinnych.

Elewacja od strony ul. św. Katarzyny łączy się bezpośrednio ze starszą zabudową pierzejową historycznego Nowego Miasta, natomiast elewacja od strony placu jest równoległa do linii rozebranych w 2. poł. XIX w. średniowiecznych murów obronnych nowomiejskich. Chociaż dziś dom ten stoi przy centralnym placu Przedmieścia św. Katarzyny (Wilhelmstandt), to jednak jest budynkiem granicznym - fizycznie położonym jeszcze w obrębie lokacyjnego Nowego Miasta.