Wydział Sztuk Pięknych UMK
Lokalizacja
Przedmieście Bydgoskie, ul. Sienkiewicza 30/32
2 km na płn.-zach. od Rynku Staromiejskiego
Monumentalny gmach mieszczący dziś Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika powstał w 1909 r., jako siedziba Królewskiego Katolickiego Seminarium Nauczycielskiego. Otwiera ciągnącą się dalej na północ wzdłuż ul. Sienkiewicza zabudowę dawnych placówek oświatowych kształcących niższe i wyższe kadry nauczycielskie.
Najbardziej dominującym elementem budynku jest narożna pokaźna część zwieńczona szczytem z ornamentem nawiązującym do manieryzmu.
Budynek zbudowano na rzucie rozciągniętej litery U z główną elewacją wzdłuż ul. Sienkiewicza. Poprzedzona jest ona "przedogrodem" z podjazdem. W skrzydle południowym (równoległym do ul. Broniewskiego) ulokowano natomiast mieszkania dla kadry i obsługi.
Najbardziej dominującym elementem budynku jest narożna pokaźna część zwieńczona szczytem z ornamentem nawiązującym do manieryzmu.
Budynek zbudowano na rzucie rozciągniętej litery U z główną elewacją wzdłuż ul. Sienkiewicza. Poprzedzona jest ona "przedogrodem" z podjazdem. W skrzydle południowym (równoległym do ul. Broniewskiego) ulokowano natomiast mieszkania dla kadry i obsługi.
W okresie międzywojennym mieściło się tu Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie.
Po zakończeniu II wojny światowej budynek do końca grudnia 1945 r. zajęty był przez wojskowy szpital sowiecki, następnie przekazano go Uniwersytetowi Mikołaja Kopernika w znacznym stopniu zniszczony i zdewastowany (brak okien, drzwi, podłóg, zniszczone centralne ogrzewanie), po czym prowadzono prace remontowe do pocz. 1947 r. W 1970 r. główne skrzydło budynku zostało nadbudowane o jedną pietro, z jednoczesną likwidacją stylizowanego manierystycznego szczytu po stronie północnej tej elewacji.
Po zakończeniu II wojny światowej budynek do końca grudnia 1945 r. zajęty był przez wojskowy szpital sowiecki, następnie przekazano go Uniwersytetowi Mikołaja Kopernika w znacznym stopniu zniszczony i zdewastowany (brak okien, drzwi, podłóg, zniszczone centralne ogrzewanie), po czym prowadzono prace remontowe do pocz. 1947 r. W 1970 r. główne skrzydło budynku zostało nadbudowane o jedną pietro, z jednoczesną likwidacją stylizowanego manierystycznego szczytu po stronie północnej tej elewacji.
Widok od północnego-zachodu