Dom rodziny Szumanów

Narożny neoklasycystyczny budynek powstał w 1893 r. na narożnej działce przy placu św. Katarzyny i ulicy później nazwanej imieniem Leona Szumana. Pierwotnie wejście znajdowało się od ul. Szumana, zmienione na obecne (od placu) po II wojnie światowej.

Była to obszerna klinika dra Leona Szumana (1852-1920), wyposażona w nowoczesny sprzęt i narzędzia chirurgiczne.

Przybyły w 1879 r. do Torunia dr Szuman w 1884 r. urządził swą pierwszą klinikę przy ul. Kopernika na Starym Mieście. Szybko stał się uznanym i cenionym lekarzem. W nowej i nowocześnie wyposażonej siedzibie na Przedmieściu św. Katarzyny wykonywano wiele zabiegów niedostępnych w innych toruńskich placówkach. Wkrótce klinika Szumana zdobyła opinię jednej z najlepszych w całych Prusach Zachodnich.

Szuman nazywany był "dobrym doktorem", bo znany był m.in. z tego, że najuboższych polskich torunian leczył za darmo lub półdarmo. Największym jego osiągnięciem było wykonanie w 1883 r.  po raz pierwszy na ziemiach polskich przetoczenia soli fizjologicznej u 15-letniego chłopca we wstrząsie.

 

   

 

Poza tym Szuman był polskim działaczem narodowym i społecznym w dobie zaboru pruskiego (niemieckiego). Był członkiem (od 1886 r. prezesem) Towarzystwa Naukowego w Toruniu i kilku innych organizacji polskich. Podczas głośnego procesu Filomatów Pomorskich (zobacz: Liceum im. M. Kopernika) toczącego się w 1901 r. przed sądem w Toruniu, dom jego był ostoją dla 60 oskarżonych w nim młodych Polaków, w tym jego syna Henryka, późniejszego księdza (rozstrzelanego 2 października 1939 r. przez Niemców). Inni synowie, Stefan i Jerzy, zostali profesorami uniwersytetów w Krakowie i w Poznaniu. Córka Wanda była znaną działaczką społeczną i opiekunką bezdomnych i kalekich dzieci w Toruniu. W okresie międzywojennym współpracowała m.in. z Januszem Korczakiem, organizując wraz z bratem Henrykiem sierociniec. Po II wojnie światowej w budynku kliniki ojca założyła Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli. Działalność tę przerwały władze komunistyczne w 1949 r. Po odejściu na emeryturę w wieku 62 lat rozpoczęła pracę z dziećmi niewidomymi. Ostatnie ponad 20 lat życia poświęciła rozwojowi twórczości plastycznej ludzi dotkniętych ciężkim kalectwem.