Dębowa Góra

Dębowa Góra jest dziś mocno zniwelowanym wzniesieniem wydmowym, wchodzącym w skład ciągu wydmowych wzniesień w północnej części Torunia, ciągnących się pasem od Góry Czarownic (Hexen Berg) na płn.-wsch. po Górę Szubieniczną (Wiesiołki; Galgen Berg) na płd.-zach. (zobacz mapa). Szczyt płaskiego wzniesienia znajdował się pod dzisiejszym adresem ul. Pod Dębową Górą 35 na Mokrem i mierzył 75 m npm.

W 1902-3 r. zbudowano tu kompleks stacji wodociągowej z wieżą wodną oraz gazowni dla ówczesnej miejscowości Mokre, liczącej wtedy 12 tys. mieszkańców. Zabudowania obejmowały halę maszyn i filtrów, budynek administracyjno-gospodarczy oraz wieżę wodną. Całość utrzymana w ozdobnej stylistyce neogotyckiej. Budowy wodociągów podjęła się firma Born & Schütze z Mokrego, a gazowni firma Karol Franke z Bremy.

Po ponownym włączeniu Mokrego w granice Torunia w 1906 r. i do toruńskiej sieci wodociągowej i gazowej, tutejszy zakład  ograniczył swą działalność. Ostatecznie w 1913 r. wodociągi zamknięto, a w 1921 r. władze miasta wystawił je na sprzedaż. Wieżę wodną rozebrano około 1950 r.

 

Grupa kilkunastu niemieckich żołnierzy w mundurach Wehrmachtu podczas ćwiczeń na tle wieży ciśnień na Dębowej Górze.

Z lewej rozmawia dwóch oficerów, obok grupa żołnierzy ogląda mapy. Z prawej strony stoją kolejni oficerowie, dwóch z nich trzyma w rękach plany i mapy.

Zdjęcie wykonano w październiku 1943 r.

 

W okresie międzywojennym północno-wschodnie okolice Dębowej Góry stały się miejscem szałasów i lepianek bezrobotnych, bezdomnych i najbiedniejszych torunian. Dlatego Dębowa Góra (podobnie jak Kozackie Góry) stały się ówcześnie symbolem bezrobocia i ubóstwa. Osiedle biednych domów, przypominające miejscami jako żywo rozległe skupisko slumsów, trwało tu aż do 2021 r., kiedy to władze miasta rozpoczęły likwidację w części między ul. Stefana Batorego a ul. Kraińską. Miejsce to przeznaczone ma być na osiedle kilku bloków mieszkalnych.