Budynek mieszczący dziś Wyższe Seminarium Duchowne został zbudowany w okresie zaboru niemieckiego (pruskiego), w 1910 r. dla Królewskiego Ewangelickiego Seminarium Nauczycielskiego, które było wyższą placówką oświatową i odpowiednikiem seminarium katolickiego.

Podobnie jak budynek seminarium katolickiego, tak i ten zbudowano na planie litery U.

Do budynku prowadzą dwa wejścia główne od ul. Sienkiewicza, z których południowe jest bardziej reprezentacyjne.

Południowa narożna część głównego skrzydła budynku ma postać ryzalitu, w którym większe okna parteru zaznaczają aulę szkolną. Tutaj w elewacji między oknami występują też ozdobne kartusze.

Stylistyka całego budynku nawiązuje do ducha architektury barokowej.

Teren szkoły obejmuje większą powierzchnię od tyłu budynku, gdzie urządzono ogród i ścieżki spacerowe. Takie okoliczności wg ówczesnych teoretyków zapewniać miały efektywniejsze kształcenie.