Zachodnie i północne obrzeża Starego Miasta opasa zespół reprezentacyjnych gmachów publicznych, zlokalizowany na miejscu zlikwidowanych w 2. poł. XIX w. średniowiecznych murów obronnych i fos. Na wschodzie natomiast powstała w końcu XIX w. nowa dzielnica Wilhelmstadt (Przedmieście św. Katarzyny) z reprezentacyjnym placem i kościołem św. Katarzyny, który wraz z ul. L. Szumana i ul. Warszawską stanowią ciąg przedłużający Ring na płn.-wsch. obrzeża Nowego Miasta.
W ten sposób na długości prawie 2 km - zachodnim, północnym i wschodnim obwodzie Średniowiecznego Zespołu Miejskiego podziwiać można całkiem udaną architekturę XIX w. (ulice: Fosa Staromiejska - Wały Sikorskiego - L.Szumana - plac św. Katarzyny -  Warszawska)

 

 

W latach 70. i 80. XIX w. władze zaboru niemieckiego zdecydowały (nie bez sprzeciwu mieszkańców) o rozbiórce znacznych odcinków toruńskich średniowiecznych murów obronnych z basztami, bramami i zasypaniu towarzyszących im fos. W ten sposób z dawnego 3 km potężnego pasa podwójnych murów zlikwidowano dwie trzecie długości. Średniowieczne systemy obronne stawały się wówczas bezużyteczne w obliczu ciągłego rozwoju artylerii, sposobów obrony twierdz i sposobów prowadzenia wojen (zobacz: Historia obronności i fortyfikacji w Toruniu) i stąd podlegały rozbiórce. Jednak przypadła ona na okres fascynacji gotykiem. Paradoksalnie okazuje się więc, że kwestia konserwacji i ochrony zabytków nie była wystarczająco stosowana w Toruniu, podczas gdy w tym samym okresie i na fali tego samego założenia o gotyku jako "niemieckim stylu narodowym" prowadzono prace konserwatorsko-remontowe i regotyzacyjne na zamku krzyżackim w Malborku. Jednak tymczasem poszanowania dla gotyku w tym względzie w Toruniu nie dostrzeżono.
 
Z drugiej jednak strony otoczony tzw. wewnętrznym pierścieniem fortyfikacji Toruń był przez średniowieczny system obronny ograniczony przestrzennie w rozwoju, brakowało miejsca pod rozbudowę miasta poza historyczne śródmieście. Stąd decyzja o pozyskaniu terenów w miejscu zburzonego pasa murów i zniwelowanych fos. Zwłaszcza, że konieczność wzniesienia nowych obiektów publicznych była w Toruniu pilna pod koniec XIX w. Według przyjętego planu na miejscu północnego i zachodniego odcinka rozebranych średniowiecznych fortyfikacji rozpoczęto wtedy wznoszenie ważnych dla miasta budynków urzędowych i in. gmachów publicznych. Po stronie wschodniej natomiast zbudowano nową dzielnicę Wilhelmstadt (Przedmieście św. Katarzyny) wraz z reprezentacyjnym placem św. Katarzyny, a po stronie południowej-nadwiślańskiej pozostawiono ciąg murów miejskich. 
Powstały więc reprezentacyjne gmachy użyteczności publicznej pierścieniem opasające Średniowieczny Zespół Miejski od strony zachodniej i północnej, wraz z ulicą Wallstrasse (w okresie międzywojennym Wały, ob. Wały Sikorskiego i Fosa Staromiejska). Ulica ta pełniła też ważną rolę komunikacyjną.

 

Plac Teatralny i ul. Wały Sikorskiego w kierunku zachodnim 

 

Zabudowa historycznych centrów miast w formie pierścieni na miejscu rozbieranych średniowiecznych systemów obronnych była w 2. poł. XIX w. charakterystyczna dla wielu europejskich miast, a dziś najbardziej znany jest reprezentacyjny Ring wiedeński.