Masoneria toruńska

Epoka Oświecenia przyniosła w Europie także początki pisanej historii masonerii (wolnomularstwa). Miało to miejsce na pocz. XVIII w., chociaż pierwsze samodzielne loże powstały już w końcu XVII w. w Anglii i Szkocji. Pierwszą strukturą wolnomularską w Europie było tzw. Czerwone Bractwo (La Confrérie Rouge) założone w 1721 r. Organizacje wolnomularskie rozwijały się bardzo dynamicznie w całej Europie. W Rzeczypospolitej naczelne kierownictwo Czerownego Bractwa znajdowało się w Warszawie. Loża zrzeszała przedstawicieli arystokracji i szlachty i zależna była od Wielkiej Loży Londynu - pierwszej Wielkiej Loży powstałej w 1717 r. Zorganizowanie jej było przełomowym momentem w ewolucji ruchu wolnomularskiego. W nowej organizacji skupili się zamożni i wykształceni zwolennicy wczesnego oświecenia, zwłaszcza tolerancji światopoglądowej i politycznej, swobody sumienia i wolności obywatelskiej oraz braterstwa. 

 

Prądy Oświecenia do Torunia docierają stosunkowo wcześnie. Toruńskie Gymnasium Academicum było jednym z pierwszych i ważniejszych ośrodków myśli wczesnooświeceniowej w Rzeczypospolitej. W Toruniu też znajdowała się Rada Zakonu - jedna z instancji terenowych ww. Czerwonego Bractwa. W Toruniu mieszkał szambelan saski, baron Kaspar Blumenthal, piastujący w Bractwie godność Odźwiernego.
Wkrótce jednak, po 1721 r. działalność Czerwonego Bractwa musiała zaniknąć, bo nie zachowały się żadne jej ślady.

 

Pierwsza toruńska loża masońska powstała w 1793 r. pod nazwą Pod Ulem (Zum Bienenkorb). Założenie jej zatwierdziła patentem 4 czerwca tegoż roku Wielka Loża Krajowa Wolnomularzy w Berlinie (Grosse Landesloge der Freiemauer zu Berlin). Starania o założenie loży w Toruniu podjęto jeszcze w grudniu 1792 r., a więc przed włączeniem Torunia do II rozbioru (zobacz: Toruń w przededniu rozbiorów). Osobą, która podjęła się organizacji nowej placówki był kanonik z Kościelca koło Inowrocławia – Paul Gottlieb von Pohl. Otwarcie Zum Bienenkorb odbyło się 5 października 1793 r. Wśród jej członków było wielu braci o niewątpliwie polskich korzeniach. W pierwszych obrazach loży (wykazach członków) występują takie nazwiska jak: Gąsiorowski, Jasieński, Paczkowski, Zagajewski i kilka innych. W czasie wojny napoleońskiej (zobacz: Toruń napoleoński. Napoleon w Toruniu), w latach 1806-1807 loża zawiesiła prace, wznowiła je dopiero 30 kwietnia 1808 r.

W okresie Księstwa Warszawskiego (1807-1815) zaczęły odradzać się dawne i powstawać nowe loże. Również w Toruniu erygowana została w tym czasie, z inicjatywy kapitana Wołowskiego, polska loża pod nazwą Doskonałe Zjednoczenie (czasami używano nazwy francuskiej: De la Paraifte Union). Po początkowym okresie wzajemnej życzliwości, pomiędzy obiema lożami rozpoczął się poważny konflikt. Obie placówki zarzucały sobie łamanie zasad wolnomularskich i wzajemnie szykanowanie. Prawdopodobnym powodem zatargu było jednak przejście kilku członków narodowości niemieckiej z loży Zum Bienenkorb do Doskonałego Zjednoczenia. W tym czasie Zum Bienenkorb borykała się jeszcze z innymi kłopotami, bowiem Wielki Wschód Narodowy w Warszawie zażądał od niemieckich lóż, znajdujących się na obszarze Księstwa Warszawskiego, o przejście pod polskie zwierzchnictwo. Część niemieckich wolnomularzy podporządkowała się temu zarządzeniu po uzyskaniu zgody władz warszawskich, otworzyła w Toruniu lożę Zum Totenkopf (Trupia Głowa). Placówka ta funkcjonowała od lipca 1810 r. do grudnia 1811 r., kiedy to z niewiadomych powodów zawiesiła działalność.

 

Większość członków loży Zum Bienenkorb nie poddała się jednak naciskom strony polskiej, która ostatecznie opieczętowała siedzibę loży. Kiedy jednak część braci gotowa była iść na kompromis i podjęła dialog z Wielkim Wschodem, wydarzenia wojenne zniweczyły wszelkie plany. W grudniu 1812 r. loża ponownie zawiesiła działalność. Od lutego 1813 r. rozpoczęło się oblężenie Torunia przez wojska carskie. Dnia 21 października 1815 r. na mocy postanowień Kongresu Wiedeńskiego, miasto ponownie dostało się pod panowanie państwa pruskiego. Wcześniej, ale już po podpisaniu traktatów międzynarodowych, w czerwcu 1815 r. loża Doskonałe Zjednoczenie przeniosła się do Włocławka, który znalazł się na obszarze Królestwa Polskiego. Dnia 7 września 1816 r. po prawie czteroletniej przerwie reaktywowała się Zum Bienenkorb i niemal od razu zajęła się byłymi członkami polskiej placówki, która zniknęła z Torunia, proponując im wstąpienie do swoich szeregów. Część Polaków, szczególnie byłych wojskowych przystała na to, choć nie na długo. W 1821 r. w Królestwie Polskim wydano dekret, na mocy którego zakazano działalności wszystkim lożom wolnomularskim. Odbiło się to niekorzystnie na pruskich placówkach, których członkami byli Polacy z Królestwa. Bowiem berlińska Grossem National Muter-Loge (Wielka Loża-Matka) Zu den Drei Weltkugeln (Pod Trzema Globami), w ramach dobrych stosunków rosyjsko-pruskich wydała zarządzenie zabraniające przyjmowania obywateli Królestwa Polskiego do lóż znajdujących się na terenie zaboru pruskiego.

 

 

Dnia 5 listopada 1885 r. Grosse Landesloge der Freimaurer von Deutschland powołała w Toruniu placówkę wyższych stopni wtajemniczenia – Lożę św. Andrzeja (4. i 5. stopień) pod nazwą Sedula (działającą przy ob. ul. Kopernika). Było to możliwe dzięki temu, że aż 11 członków Zum Bienenkorb posiadało w połowie lat 80. XIX w. stopnie wyższe. Uroczyste otwarcie loży miało miejsce 27 listopada 1885 r. Część braci należała równocześnie do obu placówek. Pod koniec stulecia niektórzy członkowie Seduli osiągnęli najwyższe stopnie wtajemniczenia (6-9). Dla nich Grosse Landesloge der Freimaurer von Deutschland powołała do życia Kapitułę In Domino Spes (W Panu Nadzieja).

 

Po I wojnie światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości po latach zaborów, większość lóż niemieckich działających na ziemiach polskich, podjęła decyzje o zakończeniu prac. Taki los ominął jednak toruńską Zum Bienenkorb, która jako jedna z nielicznych, w 1919 r. zarejestrowała się, jeszcze w pruskim sądzie powiatowym, jako Stowarzyszenie Loge Zum Bienenkorb. W jego statucie nie było ani słowa o wolnomularskim charakterze organizacji. W takiej sytuacji nowe władze polskie nie miały żadnych wątpliwości, co do legalności stowarzyszenia. Podobne kroki podjęła Sedula, ją również sąd zarejestrował jako Stowarzyszenie Loge Sedula. Kapituła In Domino Spes zakończyła działalność z powodu wyjazdu z Torunia większości członków.

Największym problemem obu lóż była malejąca z roku na rok liczba członków. Najwięcej strat osobowych poniosły obie placówki w wyniku emigracji powojennej, później zaś narastające nastroje nacjonalistyczne wśród społeczności niemieckiej. Jako pierwsza „poddała” się Sedula, która zakończyła prace pod koniec lat 20. Loge Zum Bienenkorb przetrwała do 1937 r., ale prawdopodobnie decyzja o jej rozwiązaniu zapadła już rok wcześniej. Część majątku lożowego sprzedano, część rozdano bezpłatnie albo w formie prezentów, a kamienica przy ul. Łaziennej 18 została sprzedana mistrzowi rzeźnickiemu Karolowi Wakarecemu. Ten z kolei przeniósł prawo własności na parafię kościoła Świętojańskiego.

 

Jeden z największych i najciekawszych zbiorów pamiątek wolnomularskich w muzeach polskich posiada Muzeum Okręgowe w Toruniu.
Zbiór pamiątek masońskich znajdujący się w Muzeum Okręgowym w Toruniu liczy obecnie 117 obiektów.
Pierwsze z nich pojawiły się w zasobie muzeum w latach 30. XX wieku, kiedy to Towarzystwo Naukowe w Toruniu nie mogąc sobie poradzić z powiększającą się z roku na rok kolekcją różnorodnych zabytków, przekazało do ówczesnego Muzeum Miejskiego znaczną ich część. Wśród nich znalazło się kilkanaście oznak i fartuszków masońskich. W inwentarzach zachowały się wpisy świadczące o tym, że niektóre z przedmiotów trafiły do Towarzystwa m.in. dzięki darom samych wolnomularzy. W latach 1878-1879 rodzina Jana Cissowskiego, właściciela majątku Rentfiny i członka loży Albertine zur Vollkommenheit (Albertyna Pod Doskonałością) przekazała do Muzeum Towarzystwa Naukowego kilka fartuszków oraz szarfy i oznaki. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wraz z innymi zabytkami znalazły się w postaci depozytów w zbiorach Muzeum.

W okresie PRL-u zbiór toruński niewiele się powiększył. Dopiero pod koniec lat 80. Muzeum otrzymało w darze zespół szarf i klejnotów należących do członków warszawskiej loży Wolność Przywrócona. Obiekty te były przez ponad 40 lat przechowywane przez rodzinę jednego z Braci tej placówki.

Kolejne egzemplarze pamiątek wolnomularskich zaczęły trafiać do Muzeum Okręgowego w Toruniu w latach 90., przede wszystkim drogą zakupu od osób prywatnych oraz z antykwariatów. W taki sposób trafił do Muzeum zespół dokumentów toruńskiej loży Zum Bienenkorb z lat 1810-1843.To, że oferenci zwracali się właśnie do muzeum toruńskiego, było być może częściową zasługą jedynego muzealnego katalogu pamiątek masońskich, jaki ukazał się w okresie powojennym w Polsce. Został on przygotowany w 1970 roku przez ówczesną opiekunkę tego zbioru Marię Płocką (Pawłowską), natomiast wstęp napisał prof. Ludwik Hass. Katalog miał towarzyszyć wystawie, na której po raz pierwszy miały być pokazane wszystkie przedmioty wolnomularskie, jakie były w posiadaniu Muzeum. Przygotowany został scenariusz ekspozycji i projekt scenografii. Wystawa miała zostać otwarta w marcu 1971 r., niestety nigdy nie ujrzała światła dziennego. Kilka dni przed jej otwarciem, do dyrektora Muzeum dotarło polecenie władz miasta, zakazujące prezentacji ekspozycji. Na szczęście kilka miesięcy wcześniej zdążył ukazać się katalog Pamiątki masońskie w zbiorach Muzeum Okręgowego w Toruniu.

Obecnie kolekcja systematycznie powiększa się o kolejne obiekty, m.in. o szkła lożowe. Trafiają one do Muzeum przede wszystkim dzięki ich autorowi. Wyjątkowość tych kielichów i szklanic polega głównie na ich unikatowości, większość z nich to jedne z zaledwie kilku egzemplarzy.

Zbiory znajdujące się w toruńskim Muzeum można podzielić na kilka zasadniczych podgrup: a) oznaki (czyli znaki wolnomularskie), b) szarfy, fartuszki i przedmioty lożowe, c) dokumenty, d) szkła lożowe.

Aleksandra Mierzejewska