Ulica Chełmińska
Ulica Chełmińska choć nie należy do najstarszych ulic toruńskich, to od początku swego istnienia zawsze należała do głównych i najważniejszych. Wytyczono ją po 1251 r., tj. po powiększeniu obszaru dynamicznie rozwijającego się wtedy Torunia (zobacz: Powiększenie obszaru Starego Miasta). Dawniej stanowiła ważną arterię komunikacyjną w kierunku Chełmna i Gdańska. Stąd jej znaczna szerokość - nie każdemu kojarząca się z ulicami średniowiecznymi - wynosząca ok. 16 m.
Jej nazwa po raz pierwszy pojawia się w 1375 r. jako Kolmischengasse. W latach przynależności Torunia do Księstwa Warszawskiego (1806-1815) ulica nosiła nazwę ul. Augusta, a w latach PRL: 1945-1951 ul. 9 Maja, 1951-1990 ul. Dzierżyńskiego.
Jej nazwa po raz pierwszy pojawia się w 1375 r. jako Kolmischengasse. W latach przynależności Torunia do Księstwa Warszawskiego (1806-1815) ulica nosiła nazwę ul. Augusta, a w latach PRL: 1945-1951 ul. 9 Maja, 1951-1990 ul. Dzierżyńskiego.
Widok ulicy Chełmińskiej z Rynku Staromiejskiego w 1914 r. i w 2022 r.
Rozpoczyna się w północno-wschodnim narożniku Rynku Staromiejskiego, a jej perspektywę malowniczo zamykała do 1889 r. gotycka Brama Chełmińska, obecnie pl. Teatralny, skąd dalej prowadzi Al. Solidarności do ul. Szosa Chełmińska.
W okresie od XIV do końca XVII w. ulicę (zwłaszcza w północnej i wschodniej jej części) zasiedlali głównie karczmarze (browarnicy), którzy obsługiwali podróżujących kupców i rzemieślników. Również w czasach nowożytnych funkcjonowało tu kilka hoteli, restauracji, kawiarni, winiarni (zobacz: Browary i piwo toruńskie w okresie przedrozbiorowym).
Niemal wszystkie gotyckie kamienice tej ulicy zostały zmodernizowane i przebudowane.
Dziś do najważniejszych zabytków tej ulicy należą:

► Zobacz: Spichrz ul. Chełmińska 5
W 1848 r. Gerson Hirschfeld - jeden z najbogatszych ówcześnie Żydów toruńskich - założył tu fabrykę wódek i likierów ze sklepem detalicznym i hurtownią. Specjalnością firmy były „Toruńskie krople życia” i „Gorzka pomarańczówka”.
► Zobacz: Wycieczka Żydowskimi śladami w Toruniu


► Zobacz: Kamienica ul. Chełmińska 14

W 1789 r. Johann Michael Wachschlager, ostatni z rodu, sprzedał dom Janowi Gabrielowi Oppermanowi, kupcowi z Bydgoszczy, sam mieszkając do śmierci w 1801 r. w zakupionej w 1767 r. kamienicy przy ul. Chełmińskiej 10.
W XIX w. budynek uległ przebudowie otrzymując dzisiejszy kształt. W latach 1921-1935 mieściła się tu siedziba Konserwatorium muzycznego założonego przez Pomorskie Towarzystwo Muzyczne, które od 1925 r. miało status uczelni wyższej. Była to jedna z licznych instytucji kulturalnych Torunia międzywojennego.
W XIX w. budynek uległ przebudowie otrzymując dzisiejszy kształt. W latach 1921-1935 mieściła się tu siedziba Konserwatorium muzycznego założonego przez Pomorskie Towarzystwo Muzyczne, które od 1925 r. miało status uczelni wyższej. Była to jedna z licznych instytucji kulturalnych Torunia międzywojennego.

► Zobacz: Kamienice Rösnera