Toruńskie patrycjuszowskie kamienice barokowe charakteryzują się bogatym zdobieniem fasad w formie stiuków o roślinnych ornamentach; najlepszym przykładem tego jest Kamienica Pod Gwiazdą, Pałac Dąmbskich, a także Łuk Cezara i dwie kamienice Rösnera.
Uważa się, że taka sztukatorska forma zdobień fasad "maniery włoskiej" dotarła do Torunia z Saksonii lub z Krakowa z inicjatywy biskupa kujawskiego St. Dąmbskiego w 1693 r., przebudowującego swoją prywatną siedzibę przy ul. Żeglarskiej, i tutaj rozwinęła się.

 

Innym elementem typowym dla fasad kamienic tego okresu, obok szeroko stosowanych przedproży, są bogate portale, odznaczające się wysokim poziomem artystycznym.

 

 

Kamienice bogatych patrycjuszy wyposażane były w ozdobne portale o wysokich walorach artystycznych. Często ich elementem dekoracyjnym był herb rodowy (dawni torunianie dysponując pełnią praw szlacheckich mieli prawo nobilitacji).

 
Kamienice barokowe, a później rokokowe, toruńskiego patrycjatu miały także bardzo bogate wyposażenie wnętrz, na które składały się: ozdobnie rzeźbione, kręcone klatki schodowe, ściany wykładane malowanymi figuralnie płytkami ceramicznymi importowanymi z Delft w Holandii, intarsjowane drzwi i skrzynie (zobacz: Intarsja toruńska), malowane stropy, ozdobne piece i meble.

 

Okazałe szafy bogato zdobione intarsją toruńską - sztuką artystyczną, którą szczególnie słynął XVIII-wieczny Toruń - były nieodzownym elementem wyposażenia wysokich sieni w bogatych barokowych kamienicach toruńskich. W podobnej formie artystycznej były boazerie, stojące zegary, drzwi szafek ściennych, skrzynie i inne meble, każde misternie zdobione motywami roślinnymi, geometrycznymi lub alegorycznymi.

 

 

Przykład płytek ceramicznych, zdobiących wnętrza toruńskich kamienic barokowych.

 

 

Dążenie do nadawania wnętrzom kamienic mieszczańskich maksimum ozdobności odbiło się przede wszystkim na bogatym urządzaniu wielkiej sieni, stanowiącej podówczas reprezentacyjną część domu. Wytworność miała symbolizować zasobność właścicieli, odrębność ich stanu patrycjuszowskiego oraz ich celowanie w gusta europejskie.

Kręcone schody były bardzo charakterystyczne dla barokowych kamienic toruńskich, gdańskich, elbląskich i północnoeuropejskich. Do dziś takiego wyposażenia zachowało się bardzo niewiele; w XIX wieku często kupowano je jako wyposażenie dworów i pałaców i wywożono w głąb kraju.

Najciekawsze spośród kamienic barokowych prezentujemy poniżej.