Płużnica

 

Płużnica po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach pisanych w 1400 r. jako Plotenz. Wiadomo jednak, że w 1230 r. należała do parafii w Papowie Biskupim. W czasach państwa krzyżackiego Płużnica stanowiła rycerskie dobra lenne, a po II pokoju toruńskim w 1466 r. i włączeniu Ziemi Chełmińskiej do Królestwa Polskiego była wsią szlachecką. W latach 1745 – 1773 wieś i folwark w Płużnicy należały do grudziądzkich benedyktynek.

 

Gotycki kościół pw. św. Małgorzaty w Płużnicy należy do grupy cennych zabytków gotyckich Ziemi Chełmińskiej i wraz z innymi gotyckimi kościołami wiejskimi tego regionu tworzy zespół o dużych wartościach historycznych i architektonicznych.

Kościół zbudowano na pocz. XIV w. jako orientowany, bezwieżowy, kamienny, jedynie szczyt i portale są z cegły. Przylegająca od południa do nawy kruchta została zamieniona na kaplicę, zaś do prezbiterium, od tej samej strony, przylega zakrystia. Do nawy od zachodu dobudowano w 1896 r. drewniana wieżę, która stała do 1951 r. Nową, obecną wieżę murowaną z cegły na planie kwadratu postawiono w latach 1972–1977. Nakryto ją hełmem, podbitym miedzianą blachą, całość utrzymana w stylu baroku. W kruchcie pod wieżą kryje się ostrołukowy portal, który pierwotnie stanowił bezpośrednie wejście do kościoła.

 

Wnętrze z gotyckiego przekształcono w XVIII w. na barokowe.

Nawa nakryta jest stropem z polichromią pźónobarokową z 2. poł. XVIII w., w prezbiterium pozorne sklepienie kolebkowe.

Wystrój późnobarokowy i rokokowy z XVIII w., np. ołtarze główny i boczne, ambona, chrzcielnica, grupa Ukrzyżowania na belce tęczowej i polichromia na stropie

Najstarszymi obiektami są gotycka kropielnica i krucyfiks z przełomu XIII i XIV w. 

 

Obok kościoła stoi drewniana dzwonnica z XIX w. w kształcie krosna. Wisi w niej dzwon odlany w 1747 r. w Gdańsku przez ludwisarza M. Wittwercka.