Giovanni Battista Cocchi

Urodził się w Porlezza na pograniczu włosko-szwajcarskim. Poprzez matkę Barbarę powiązny z rodem Bellotti, którzy działali jako architekci królewscy w Polsce. Do Polski wyjechał w 1727 r., w 1731 r. osiedlił się w Toruniu. Tworzył wtedy projekty architektoniczne i prowadził prace budowlane na zamówienie bpa płockiego Andrzeja Załuskiego. Dzięki jego popraciu został przyjęty do prawa miejskiego w Toruniu jako kupiec posiadający sklep z towarami żelaznymi. 

W latach 1748-1749 był członkiem Trzeciego Ordynku, w 1750 r. awansował do ławy staromiejskiej, a 12 marca 1755 r. został wybrany na członka Rady miejskiej. Cocchi był jednym z nielicznych katolików wchodzących do Rady protestanckiego wtedy Torunia.

Ożenił się w 1738 r. z Marianną z Buczyńskich. Miał trójkę dzieci, córki Jadwigę, Mariannę i syna Jana Norberta, który został jezuitą i proboszczem toruńskim. 

 

Działalność artystyczną rozpoczął od prac na zamówienie biskupów płockich, kujawskich i chełmińskich, głównie A. S. Załuskiego i Krzysztofa Szembeka. W początku lat 30. XVIII w. budował pałac biskupi w Płocku. Przebudowywał w tym czasie także pałac biskupi we Włocławku oraz tamtejszy klasztor reformatów. 

Opracował w latach 1735-1736 projekt przebudowy toruńskiego Ratusza Staromiejskiego w stylu barokowym, jest też autorem wystroju sal ratuszowych. Zaprojektował pałace toruńskich patrycjuszy: Fengerów w 1742 r., rajcy Jakuba T. Riessa w 1746 i Jakuba Meissnera w 1739 r.

Na zamówienie Jana Ansgarego Czapskiego zbudował około 1740 r. obszerny, późnobarokowy pałac w podtoruńskim Gzinie. Był głównym doradcą w sprawach budowlanych biskupa chełmińskiego Andrzeja S. Załuskiego, na którego polecenie nadzorował remont dachu w katedrze w Chełmży (1740) i wzniósł w niej marmurowy ołtarz w kaplicy Św. Krzyża w stylu rzymskiego baroku. W 1756 r. przygotował projekt zabezpieczenia murów katedry w Gnieźnie. Odbudował klasztor paulinów w Brdowie (1758). Przypuszczalnie był także autorem innych obiektów wznoszonych w tym czasie w Prusach Królewskich i na Kujawach, brakuje jednak potwierdzenia źródłowego dla tego faktu.