Swoistą osobliwością dawnego Torunia były nazwy umocnień średniowiecznych w północnym odcinku murów obronnych Starego Miasta Torunia. Do dziś zachowały się jedynie krańcowe z nich: baszta Koci Łeb - i to nie w formie oryginalnej, a także przyziemia baszty Koci Ogon. Dopełnieniem całości były wszystkie prawie członki kocie, a więc cztery łapy i brzuch. W ten sposób siedem elementów tworzyło północny system obronny dawnego Starego Miasta.
 
Nazwy takie łączą się z jedną z najstarszych legend toruńskich, wg której w czasie zimowego ataku szwedzkiego na Toruń w lutym 1629 r. kot pazurami na tyle dał się we znaki oblegającym, że ostatecznie miasto nie zostało zdobyte. Potem, dla upamiętnienia dzielnego kota - obrońcy odcinka murów - nadano stosowne nazwy: dla krańcowych okrągłych baszt (północno-zachodniej) Koci Ogon, (północno-wschodniej) Koci Łeb, dla Barbakanu Chełmińskiego: Koci Brzuch, a dla sąsiadujących 4 kolejnych baszt prostokątnych między Kocim Brzuchem a Kocim Ogonem: Kocie Łapy.
 
Koci Łeb, Koci Brzuch i Koci Ogon nie wytrzymały jednak kolejnego szwedzkiego oblężenia i ostrzeliwania Torunia w 1703 r. i uległy zniszczeniu wysadzone w powietrze, z tym że szczątki zrujnowanego Kociego Ogona rozebrano po 1887 r., a Koci Łeb nadbudowano po 1900 r. w formie neogotyckiej i takiej istnieje do dziś. Cztery Kocie Łapy rozebrano ok. 1904 r., natomiast odcinek murów obronnych pomiędzy nimi już wcześniej - po 1887 r.