Autentyczny i spektakularny. Toruń

Autentyczny i spektakularny - te dwa przymotniki definiują Toruń chyba najbardziej wyczerpująco.

Można też powiedzieć, że jest autentycznie spektakularny, albo spektakularnie autentyczny.
Taki jest Toruń. Spektakularna i autentyczna architektura, autentyczna i spektakularna historia.

Autentyczność Torunia to nie tylko oryginalny historyczny charakter i nastrój, bogactwo niezniszczonych drugą wojną światową historycznych obiektów; to także ich spektakularna ranga i wpływ na rozwój sztuki i architektury w naszej części Europy.

Toruń to też autentyczne świadectwo istnienia europejskiej wspólnoty miast hanzeatyckich, w której Toruń żywo i twórczo uczestniczył.

Toruń wyznaczył standard rozwoju miast w regionie w czasie urbanizacji Europy Wschodniej w XIII i XIV wieku. Toruń stanowi wyjątkowo dobrze zachowany i kompletny przykład średniowiecznego środkowoeuropejskiego centrum handlu i administracji. Rozkład przestrzenny miasta przetrwał w stanie nienaruszonym. W obrębie miasta wiernie zachowano również liczne budynki o znacznej wartości. W tamtym czasie miasto pełne było różnego rodzaju architektonicznych dzieł sztuki, które wywarły wielki wpływ na całe państwo krzyżackie i kraje sąsiednie.

- z wpisu Torunia na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO w 1997 r.

Toruń był w średniowieczu związany z wieloma wydarzeniami o ogromnej wadze i znaczeniu historycznym (zobacz: Jak Toruń tworzył historię). Odegrał ważną rolę w chrystianizacji i kolonizacji Prus, był głównym pośrednikiem w hanzeatyckim handlu z Europą wschodnią, był też w tej części Europy najważniejszym ośrodkiem kształtowania się poczucia tożsamości stanowej mieszczaństwa oraz miejscem podpisania Traktatu Toruńskiego w 1466 r.

Wszystko to wysunęło Toruń na czoło miast pruskich i spowodowało rozgłos Torunia jako gloria Borussiae (chwały Prus) i ornamentum Poloniae (ozdoby Polski) oraz Regina Vistulae (Królowej Wisły).

Toruń ozdobnymi budowlami i dachami z cegły palonej lśniącymi tak znamienity, że nic mu chyba pięknością, położeniem i blaskiem świetnym dorównać nie zdoła, a na brzegu Wisły, drewniany most zbudowany z wielką wprawą, masywnie położony

- pisał w 1450 r. Jan Długosz
w "Historiae Polonicae Liber I"
i chociaż wiele z uroku dawnego Torunia minęło bezpowrotnie, zwłaszcza w XIX w., to jednak dziś Toruń uważany jest nie tylko za jedno z najpiękniejszych i najbardziej nastrojowych miast, ale także za przykład oryginalnie zachowanej architektury najwyższej próby.

. . .

Toruń budowny i bogaty w cnotę,
Tam szczyrych mieszczan oglądasz ochotę,
Tam pokój, tam wstyd, tam płuży uczciwość
I sprawiedliwość.

- Sebastian Fabian Klonowic, w poemacie "Flis, to jest Spuszczanie statków Wisłą i inszymi rzekami do niej przypadającymi", 1595 r.

Zanurz się w klimat toruńskości z naszym przewodnikiem. Zapraszamy na zwiedzanie Torunia z nami! >>>

Prawdziwa atmosfera

Toruń nie stara się być sztucznie „instagramowy” – jego urok tkwi w szczerości i autentyczności. To miasto żyje swoim rytmem – pełne jest lokalnych rzemieślników, artystów i prawdziwej, codziennej energii mieszkańców.

Kultura piernika i tradycji

Pierniki toruńskie nie są tylko atrakcją turystyczną – to wielowiekowa tradycja wpisana w tożsamość miasta. Ich wypiek to nadal żywe rzemiosło.

Mieszanka wpływów – Hanzy, Krzyżaków, Polski

Toruń przez wieki funkcjonował i tworzył pod wpływem różnych kultur – co widać w architekturze i w lokalnym charakterze.

Największego rozkwitu Toruń doświadczał XIII i XIV w., będąc jednym z ważniejszych w tej części kontynentu ośrodków handlowych Hanzy i leżąc w państwie krzyżackim, tuż przy granicy z Królestwem Polskim. Podnosząc jednak bunt przeciw swym założycielom - Krzyżakom - zwrócił się Toruń ku królowi polskiemu, zostając częścią Korony. Miasto zachowywało wtedy pewną autonomiczność - kupcy i mieszczanie toruńscy posiadali szereg uprawnień i swobód gospodarczych, religijnych i politycznych. Ze względu na kontakty kulturowe Toruń pozostawał w większej zażyłości z krajami północno-zachodniej Europy, aniżeli z Rzeczpospolitą.
To z tego czasu pochodzi wiele cennych jego zabytków, które różnią się stylistycznie od innych powstających wówczas w Polsce budowli. Przyczyną tego jest pozostawanie Torunia, inaczej niż reszty Polski, w kręgu kultury północnej Europy, Niderlandów i krajów Hanzy.
Na przełomie XVI i XVII w. najważniejsza sala toruńskiego Ratusza Starego Miasta, tzw. Sala Senatu, przeszła spektakularną przebudowę. Zyskała nowy wystrój, który uczynił ją najbardziej reprezentacyjnym z miejskich wnętrz. Bogate dekoracje jej 12-dzielnego stropu nasycone alegoriami wyrażały najistotniejsze treści toruńskiej polityki, wzór miasta idealnego i idealnie rządzonego przez światłą i sprawiedliwą Radę. Podkreślały samostanowienie i niezależność władzy w Toruniu, co było całkiem unikatowe na tle innych miast polskich. To szczytowe osiągnięcie sztuki o treściach północnoeuropejskiego humanizmu protestanckiego w Toruniu i jedno z najwybitniejszych i najbardziej wyjątkowych dzieł renesansowych w skali Europy. Było metaforą ówczesnej potęgi i niezależności Torunia, w którym decyzje rady miejskiej stały wyżej niż władz państwa, a majętni mieszczanie, niezwykle ceniący swoje swobody, mieli silne poczucie lokalnego patriotyzmu i chętnie inwestowali w rozbudowę małej ojczyzny i dbali o jej efektowny wygląd.

Spektakularne połączenie historii i nowoczesności

Obok średniowiecznych i nowożytnych zabytków są w Toruniu nowoczesne i prężne instytucje kultury jak np. Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki Czasu", Europejskie Centrum Filmowe Camerimage czy Centrum Kulturalno-Kongresowe Jordanki – niezwykła sala koncertowa zaprojektowana przez światowej sławy architekta Fernando Menisa.

Malownicze położenie nad Wisłą

Panorama Torunia oglądana z drugiego brzegu rzeki to jeden z najbardziej efektownych i spektakularnych widoków w Polsce.

Zobacz też:

Toruń zachwyca

poprzedni