Gotyckie malowidła w kościele Mariackim

Przedstawienie znajduje się we wschodniej części nawy południowej. Scena ukazująca tronujących Marię i Chrystusa widoczna jest w kręgu dziewięciu chórów anielskich, przybierających kolory tęczy. Chóry owe oznaczają stopień „anielskiej” doskonałości i bliskości w stosunku do Boga.
Chór najbliższy - Serafini - w kręgu o kolorze purpury, jest najlepiej czytelny. Dostrzec więc tu można półpostaci aniołów w dynamicznych pozach.
Po bokach całego przedstawienia widnieją monumentalne wyobrażenia archaniołów – Michała na ścianie wschodniej nawy południowej, oraz Gabriela na przeciwległej szkarpie wewnętrznej.
Cała kompozycja powstała ok. 1370-1380 r., a więc nieco później niż monumentalne malowidła świętych na szkarpach. Do nich podobne są tu jedynie postaci archaniołów, jednak stylistycznie różnią sie od nich.
Malowidło również posiada wpływy czeskie - mistrza Emaus.

Gotyckie malowidło z około połowy XIV w. złożone jest z trzech scen w tematyce bożonarodzeniowej: Zwiastowanie, Adoracja Dzieciątka w Betlejem, Wędrówka Trzech Króli. Umieszczone zostało poniżej dużego XIV-wiecznego przedstawienia św. Krzysztofa na jednej z wewnętrznych szkarp nawy południowej.
Malowidło to jest mieszczańską inicjatywą prywatną, być może o charakterze wotywnym. Kult Trzech Króli cieszył się dużą popularnością wśród warstwy mieszczańskiej jako bezpośrednie odwołanie do pielgrzymowania oraz do wydarzeń narodzin Chrystusa. Trzej Królowie byli także patronami dobrej podróży i dobrej śmierci i to mogło być motywem tegoż mieszczańskiego wotum.
Ciekawostką jest fakt, że postać Marii i żłóbek zostały domalowane wtórnie, w końcu XIV w.

w nawie głównej pod emporą przedstawiają kilka scen. Po lewej na dole widoczna jest klęcząca postać franciszkanina (zakonu jako fundatora malowideł) z banderolą z nieczytelną inskrypcją. Powyżej scena ze św. Franciszkiem na tle skalistego krajobrazu i drzew  (Kazanie do ptaków) oraz niezidentyfikowanym świętym. Po prawej scena Marii Magdaleny unoszonej przez anioły.

Wotywne ścienne malowidło pasyjne z ok. 1400 r. zostało odsłonięte w 2008 r. w związku z renowacją renesansowego epitafium Neisserów. Znajduje się w zachodniej części nawy południowej.

Przedstawia w prostym ujęciu scenę modlitwy Chrystusa w Ogrójcu oraz scenę Niesienia krzyża.

Malowidło z końca XIV w. znajduje się w północnej części kościoła - w krużganku. Nie zachowały się czytelnie szczegóły przedstawienia, widoczne są - zwłaszcza w okolicach głów postaci oraz krzyża - ślady tematycznie identycznego malowidła nieco starszego.

Ponad głowami adorujących pod krzyżem postaci Marii oraz św. Jana Ewangelisty widać dwie pary aniołów. Trzej aniołowie unoszą kielichy mszalne, do których spływa krew Chrystusa z ran na dłoniach i w boku. Takie przedstawienie mogło się łączyć z kultem Pięciu Ran Jezusa, obecnym w duchowości franciszkańskiej.
Malowidło w nieznanym czasie zostało zatynkowane, odkryte w 1971 r.

z ok. 1500 r. w formie stylizowanych trójliści mających przywołać wizję ogrodu rajskiego - sklepienie kościoła symbolizuje Niebo.

W prezbiterium sklepienie dodatkowo posiada (słabo zachowane) malowidła popiersi świętych oraz rozety.