Świerczynki
Przed przybyciem Krzyżaków na teren Ziemi Chełmińskiej w niezidentyfikowanym bliżej miejscu między obecnymi Świerczynkami a Pigżą istniał gród należący do Pipina - lokalnego wodza pruskiego; więcej o tym tutaj. Świerczynki od początku należały do Pigży i w najstarszych dokumentach (z 1345 i 1445 r.) określane były jako Pippingessee. Od roku 1667 funkcjonowała nazwa Schwerzen, a niemieckie Swierczynko do 1920 r. Po sąsiedzku, od wschodu znajduje się wieś Świerczyny (wzmiankowana po raz pierwszy w 1339 r. jako Swirzschin).
W 1242 roku zakon krzyżacki dobrami w Pippingessee, Brzeźnie i Brzezinku uposażył szpital Ducha św. w Toruniu (zobacz: Krzyżackie szpitalnictwo).
W 1242 roku zakon krzyżacki dobrami w Pippingessee, Brzeźnie i Brzezinku uposażył szpital Ducha św. w Toruniu (zobacz: Krzyżackie szpitalnictwo).
Około 1300 r. Krzyżacy zakładają tu parafię - jedną z wielu na Ziemi Chełmińskiej. W 1345 r. przekazali prawo patronatu nad parafią toruńskim cysterkom-benedyktynkom, które od założenia klasztoru w 1311 r. cieszyły się szczególnym ich poparciem. Przyznanie patronatu przypadło na okres szczególnego rozkwitu ich konwentu, jaki nastąpił w latach 1330-1350.
W 1415 r., w związku z przekazaniem przez wielkiego mistrza Michała Küchmeistera ww szpitala klasztorowi cysterek-benedyktynek toruńskich, osada świerczyńska przechodzi w ich posiadanie. Z przerwami w okresie reformacji (XVI w.), kiedy to Świerczynki do 1593 r. czasowo były w posiadaniu toruńskiej Rady Miejskiej, miejscowość wraz z folwarkiem pozostała we władaniu benedyktynek do ich kasaty w 1834 r.
W 1739 r. we wsi znajdowały się: karczma, szpital dla ubogich i szkoła katolicka.
W 1415 r., w związku z przekazaniem przez wielkiego mistrza Michała Küchmeistera ww szpitala klasztorowi cysterek-benedyktynek toruńskich, osada świerczyńska przechodzi w ich posiadanie. Z przerwami w okresie reformacji (XVI w.), kiedy to Świerczynki do 1593 r. czasowo były w posiadaniu toruńskiej Rady Miejskiej, miejscowość wraz z folwarkiem pozostała we władaniu benedyktynek do ich kasaty w 1834 r.
W 1739 r. we wsi znajdowały się: karczma, szpital dla ubogich i szkoła katolicka.
Gotycki kościół
Gotycki kościół św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty wzniesiono ok. 1325-1350 r. Budowany był zapewne przez zespół muratorów toruńskich, obeznanych z rozwiązaniami architektonicznymi, zastosowanymi w kościele św. Jakuba i u dominikanów toruńskich.
Był restaurowany po częściowym zniszczeniu w czasie polsko-krzyżackiej wojny trzynastoletniej (1454-1466) oraz w XVIII w. i gruntownie ok. 1818 r.
Kościół kamienno-ceglany, jednonawowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu wtopioną w bryłę korpusu.
Dzwon na wieży kościoła w Świerczynkach oddany został przez Mikołaja Petersilge z Torunia w 1744 r.
Kościół kamienno-ceglany, jednonawowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu wtopioną w bryłę korpusu.
Dzwon na wieży kościoła w Świerczynkach oddany został przez Mikołaja Petersilge z Torunia w 1744 r.
Wewnątrz w prezbiterium pierwotnie sklepionym strop płaski z czasu restauracji w XVIII w., w nawie strop płaski z 1914 r. Część wyposażenia barokowego z XVIII w.
Wyposażenie świątyni, pochodzące z czasów nowożytnych (przełom XVII i XVIII w.), należy do najlepszych artystycznie zespołów tego typu na Ziemi Chełmińskiej.
Poza tym znalazło się tu pięć dobrej klasy rzeźb gotyckich. Niektóre z nich wiązane są z toruńskimi benedyktynkami.
Wyposażenie świątyni, pochodzące z czasów nowożytnych (przełom XVII i XVIII w.), należy do najlepszych artystycznie zespołów tego typu na Ziemi Chełmińskiej.
Poza tym znalazło się tu pięć dobrej klasy rzeźb gotyckich. Niektóre z nich wiązane są z toruńskimi benedyktynkami.
W niszy ściennej w prezbiterium po stronie północnej umieszczona jest wolnostojąca rzeźba Pieta powstała ok. 1400 r. (zobacz: Pieta ze Świerczynek).

W górnej kondygnacji ołtaraz głównego pośrodku późnogotycka rzeźba Pietas Domini z ok. 1500 r. (zobacz: Pietas Domini ze Świerczynek), w polach bocznych oddzielonych kolumienkami święci: Jan Chrzciciel i Jan Ewangelista.
Na belkowaniu między kondygnacjami dwie gotyckie hermy z popiersiami niezidentyfikowanego biskupa i św. Jana Chrzciciela, obie z pocz. XV w.
W zwieńczeniu ołtarza przedstawienie Chrystusa Salwatora. Po bokach ołtarza uszaki z motywem liści akantu.
Na szczególną uwagę zasługują stalle z końca XVII w., z dekoracją snycerską uzupełnioną malowidłami. Ciekawsze od przedstawień świętych w zapleckach są malowidła na przedpiersiach, pozbawione treści religijnych, a oddające w sposób lekki i impresyjny motywy krajobrazowe.